RYCERSTWO
Stan społeczny złożony z konnych wojowników istniejący w Europie w okresie pełnego średniowiecza i późnego średniowiecza.
Warstwa ta wytworzyła swoisty styl życia, ceremoniał i etykę. W zamian
za nadanie ziemskie przyjmowało obowiązek służby pod rozkazami seniora. W
późnym średniowieczu przekształciło się w szlachtę.W większości państw europejskich tytuł rycerski stał się jednym z niższych tytułów szlacheckich. W Zachodniej Europie początki rycerstwa sięgają czasów wczesnego
średniowieczna. Był to stan o ściśle określonych prawach i obowiązkach.
Pierwotnie rycerzem mógł być nazwany każdy konny wojownik, lecz od około
XI wieku nazwę tę mógł nosić tylko wojownik pasowany na rycerza. By mogło to nastąpić wojownik musiał od 15-tego roku życia służyć jako giermek
u boku pasowanego rycerza i zaprawiać się do wojennego rzemiosła. Po
złożeniu dowodów męstwa oraz uzyskania odpowiedniego wykształcenia
(władania bronią, jazdy konnej, obyczajów, śpiewu i poezji), pasowano giermka na rycerza. Do aktu pasowania na rycerza wojownik przygotowywał się przez spowiedź, a cała ceremonia odbywała się w trakcie mszy świętej, po której wojownik składał przysięgę wierności Kościołowi, przestrzegania czci niewieściej, bronienia wdów i sierot.
Następnie z rąk panującego otrzymywał pas rycerski i złote ostrogi. Z
aktem pasowania na rycerza wiązało się nadanie ziemskie, dzięki czemu
obdarowany dobrami rycerskimi , popadał w zależność lenną od nadawcy, stając się jego wasalem.
Panujący pasował młodych rycerzy zwykle po ukończeniu przez nich 21-ego
roku życia, chociaż w razie wyjątkowych zasług, stać to się mogło
wcześniej.
Jednym z najlepszych polskich rycerzy jest Zawisza Czarny. Urodził się on w 1379 roku w Starym Garbowie. Zmarł 12 czerwca 1428 roku w Serbii.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz